De drang om te archiveren is typerend voor de Westerse samenleving. Alles wordt bewaard: op papier, microfiche en digitaal. In ontwikkelingslanden blijft het bewaren van het verleden achter bij leven in het nu. Een groep Indonesische kunstenaars, wetenschappers en schrijvers probeert dat te veranderen. “We moeten weten wie we zijn, wie we waren, om te ontdekken wat we zullen worden.”

Ergens doet Yogyakarta denken aan Parijs in de jaren twintig van de vorige eeuw. Kunstenaars en academici vormen losse samenwerkingsverbanden, discussiëren tot diep in de nacht over kunst, politiek en wetenschap, omringd door studenten die zich laven aan de kennis en het prestige van de meesters. Links en rechts richten zij kleine verenigingen op, ter promotie van traditionele kunst en boeken van lokale schrijvers, of om in het geheim te spreken over de koers van de regering en de toekomst van Indonesië. De stad is het spirituele en educatieve hart van Java: een stad met 21 universiteiten, vijf hogescholen en een lange geschiedenis van strijd tussen de traditionele Javaanse cultuur en nieuwe ideeën. Hier worden de toekomstige politieke en culturele elites van Indonesië gevormd.      

LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS

Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.

Word gratis lid Investeer in ons

Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.