“Dit?....” wijzend naar zijn matras op het beton bij metrostation Stalingrad “Dit is een vijfsterrenhotel.” Hij zegt het grijnzend, maar zijn houding straalt woede uit. Hij is halverwege de dertig en komt uit Darfur in Soedan.

Het is een kleine pezige man, die ondanks alle ontberingen zijn energie niet heeft verloren. Hij is herder en trok van plek naar plek met zijn schapen. “Toen de overheid mijn teennagels eruit trok, wist ik dat ik echt moest vertrekken.” Hij trekt zijn schoen en sok uit om een nagelloze teen te tonen.

Hij vluchtte. Vanuit Soedan naar Libië, toen naar Sicilië, Milaan, Ventimiglia, Marseille en kwam uiteindelijk hier terecht in Parijs. Het leven op een kluitje in de buitenlucht maakt hem wisselend cynisch dan weer woedend. Want deze ontvangst had hij niet van Europa verwacht.

“Ik ben hier 20 dagen en heb in mijn leven al veel meegemaakt, dit kan er ook nog wel bij. Als het moet houd ik dit leven op straat makkelijk een paar maanden vol.” Dan ontvlamt hij in woede “Maar verderop zit een vrouw uit Ethiopië. Ze is vijf maanden zwanger en vreselijk gestrest. Ze maakt zich zorgen om haar baby dus zijn we met haar naar een dokter gegaan, die weigerde om haar te bekijken omdat ze geen documenten heeft. Het is een schande!”

LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS

Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.

Word gratis lid Investeer in ons

Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.