Met een doffe klap hakt de schoffel een ondiep gat in de grond. Dof bruin zand stuift omhoog en waait in het gezicht van de half gebukte vrouw in haar fel oranjegroene gewaad. Ze probeert de turfachtige grond los te maken rondom haar plantjes, zodat het kleine beetje water dat ze heeft, bij de wortel kan komen. Het is geen gemakkelijke klus, de grond is stug en heeft kloven van de droogte. Op het kleine lapje grond in het dorp Bilisa staan wel zes vrouwen hetzelfde werk te doen. Kinderen rennen er spelend doorheen, hun vaders staan met elkaar te praten in het Sukuma, het dialect van de Watta-stam. Het is een vreemd gezicht, de smalle akker waarop zo hard gewerkt wordt, gaat een paar meter verder over in een droge lege vlakte.
LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS
Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.
Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.
