Al jaren wordt er veel gesproken over nucleaire wapens. De aandacht voor het thema kwam onlangs weer in het nieuws door de toegenomen verrijking van kernenergie in Iran en het testen van nucleaire wapens in Noord-Korea begin dit jaar. Al decennia lang wordt er, zowel in VN-verband als tussen staten, onderhandeld over nucleaire wapens. Vrijwel iedereen lijkt het erover eens te zijn dat nucleaire wapens desastreus zijn voor de wereld en daarom verbannen zouden moeten worden. Toch blijkt het in de praktijk lastig om dit waar te maken. Nucleaire wapens worden gezien als een middel tot afschrikking: wie nucleaire wapens heeft, heeft macht en zal niet worden aangevallen door een vijand. Die opvatting was en is, in sommige landen nog steeds, een veelgenoemd argument voor het hebben (en onderhouden) van nucleaire wapens.

De geschiedenis van nucleaire wapens begint aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. De strijdende staten verdenken elkaar ervan de meest gruwelijke bom te ontwikkelen en werken ondertussen zelf aan het zo snel mogelijk ‘als eerste’ de bom te maken. Dat lukt de Amerikanen. Op 6 augustus 1945 wordt de eerste atoombom op de Japanse stad Hiroshima geworpen. In een fractie van een seconde verliezen meer dan 100.000 mensen hun leven. Drie dagen later wordt een tweede bom op Nagasaki geworpen, waarbij nog eens 40.000 mensen abrupt van hun leven zijn beroofd. Door de vrijgekomen radioactiviteit verliezen in de daarop volgende dagen nog eens 100.000 mensen het leven.