De letterlijke naam voor Save is South African Volunteer Experiences. Het is echter niet alleen een afkorting. “Het is geen toeval dat deze letters samen het woord ‘save’ vormen. Deze naam bekt niet alleen lekker, naar mijn mening geeft het mensen ook een fijn en veilig gevoel”, aldus Carla Ferreira, oprichtster van Save.

De vrijwilligers komen dagelijks in de townships om kinderen te helpen. Ferreira: “De stichting kan iets betekenen voor arme kinderen tot en met achttien jaar. Elk project heeft een andere doelgroep.” De vier eigen projecten die de stichting runt zijn het crècheproject, een basisschoolproject, een zwemproject en een kitesurfproject. “De thema’s die we behandelen zijn heel divers. We merken aan ouders dat ze heel positief zijn over het zwemproject. Ze vinden het belangrijk dat hun kind leert zwemmen, maar hebben zelf geen geld voor zwemlessen. Er gebeuren jaarlijks zoveel ongelukken met kinderen in zee, daar willen wij iets aan doen.”

Dromen verwezenlijken
Er is een klein team dat achter de schermen werkt, maar de stille kracht van de stichting is de oprichtster Carla Ferreira zelf. “Ik ben een vrijwilliger in hart en ziel en ook bijna vierentwintig uur per dag met de stichting bezig. Ik wil geen dingen uit handen geven en blijf zelf heel nauw betrokken bij alles. Toen ik tien jaar geleden begon met vrijwilligerswerk wilde ik altijd al meer doen. Ik moet mezelf af en toe een beetje remmen. Ik kan niet in mijn eentje de wereld veranderen, dat weet ik ook wel. Toch brengt het gevoel van vrijwilligerswerk nog steeds een ontzettende kracht in me naar boven”, aldus Ferreira.

Zij runde eigenlijk een hostel, genaamd Saltycrax. “Ik had het hostel Saltycrax al een tijdje, alleen het zat nooit vol. Er waren altijd wel een paar backpackers, maar ik kon er niet van leven. Toen ik Save begon had ik genoeg ruimte voor alle vrijwilligers. Iedereen is welkom om te overnachten.” De basis is gevestigd in de rijke, blanke wijk Tableview ten noorden van Kaapstad. Het is een plek waar grote bungalows met hoge hekken en blaffende rottweilers het straatbeeld bepalen.

Op het eerste gezicht lijkt er weinig te gebeuren, maar midden in de wijk bevindt zich het levendige hostel. Het is een kleurrijk gebouw met twee surfplanken in de voortuin. Volgens Ferreira staan die symbool voor de vrije en ongedwongen instelling die de stichting nastreeft. Die instelling is ook bij de vrijwilligers goed te merken.

De Zweedse Sarah Forendal (19) werkt er nu een week en vertelt dat ze geen enkele prestatiedruk voelt. “Ik mag zelf aangeven welke projecten ik graag wil doen. Ik ben hier maar voor drie weken, dus ik zal niet alle projecten leren kennen, jammer genoeg. De sfeer is fijn en ik kan mezelf zijn, dat vind ik het belangrijkste.”

Een van de belangrijkste projecten is het crècheproject. In de sloppenwijk Dunoon, dat op een kwartier rijden van Saltycrax ligt, staan drie bouwketen. Samen met een klein speeltuintje en een dor grasveldje vormen ze de basis voor de crèche. Er rennen ongeveer veertig kinderen rond en her en der lopen vrijwilligers. De oudere kinderen mogen buiten spelen en de baby’s worden opgevangen door vrouwen die ook vrijwillig helpen bij dit project. Een van de vrouwen, Patience Nopasika, vindt deze crèche een godgeschenk. “Mijn kinderen zijn zelf de deur al uit en in de avonden werk ik in een fabriek. Overdag kan ik helpen om de baby’s te verzorgen zodat de buitenlandse vrijwilligers zich kunnen richten op de oudere kinderen”, legt zij uit.

Voor de finianciën is het project afhankelijk van bijdragen van de mensen zelf. Patience Nopasika: “De ouders van de kinderen geven een kleine contributie en daarmee moeten wij ons redden. Vaak lukt het om de kinderen in ieder geval een maaltijd per dag te geven, daar zijn we al erg dankbaar voor.”

Vrijwilligers
De vrijwilligers die al langer aan dit crècheproject meewerken, worden elke ochtend met een warm welkom ontvangen. De kinderen rennen op ze af en knuffelen ze aan een stuk door. De vaste vrijwilligers kennen bijna alle kinderen bij naam en maken met iedereen even een praatje. Zij die er net een week zijn komen nog een beetje verlegen over. Ze spelen voornamelijk met de kinderen, maar hebben verder geen contact met de ouders die hun kinderen komen brengen. Volgens Ferreira is dat een van de nadelen van de vrijwilligers die maar kort blijven. “Tegen de tijd dat ze net lekker meedraaien, gaan ze weer weg. Ook voor de kinderen is het jammer dat ze net aan iemand wennen en dan vervolgens weer afscheid moeten nemen.”

De Noorse Jacob Mosgaard (24) blijft wel langer bij de stichting. Hij is sinds acht maanden vrijwilliger en hij blijft nog zeker een half jaar. Mosgaard heeft de leiding over het crècheproject en zorgt ervoor dat er continue genoeg vrijwilligers naar het project gaan om voor alle kinderen te zorgen en om iedereen genoeg aandacht te geven. “Ik heb het gevoel dat ik echt iets kan betekenen voor gezinnen en kinderen in de sloppenwijken. Als je vrijwilliger bent voor twee weken is het gevoel toch anders denk ik. Dan zie je een vrij eentonige kant van het project.”

Soms zie je namelijk pas na een paar maanden de keerzijde van het project, merkt Mosgaart. “Dan besef je pas dat de projecten soms geen vooruitgang boeken. Op dat moment moet er iets gebeuren om die vooruitgang wel weer te realiseren. Ik vind het fijn om ook dit soort dingen mee te maken, het dwingt je om vooruit te kijken en creatief na te denken over nieuwe dingen.”

Ferreira is het deels met Mosgaard eens: “Als vrijwilligers dit werk langer doen krijgen ze meer vat op het project en kunnen ze kritisch meedenken over ontwikkelingen. Een vrijwilliger die hier twee weken is, kan je zo’n taak niet geven.” Toch is Ferreira ook erg blij met de vrijwilligers die maar een korte tijd bij Save werken. “Begrijp me niet verkeerd, of ze nu beslissen om een jaar te blijven, een maand of een paar weken, ik heb veel respect voor iedereen die op deze manier iets voor een ander wil betekenen.”

Positieve reacties
Anno 2012 behoort Save tot de grotere vrijwilligersorganisaties in het noorden van Kaapstad. Ferreira: “Die status is nooit een doel van ons geweest, maar natuurlijk is de publiciteit en naamsbekendheid belangrijk om te overleven als stichting. Het helpen van de kinderen die het hard nodig hebben zal altijd ons belangrijkste doel blijven.”

In de sloppenwijken praten mensen met veel enthousiasme over de stichting. Volgens Sange Lerato, moeder van een 3-jarige tweeling, heeft Save een belangrijke invloed op de mensen in de townships. “Ik merk dat mijn kinderen het heerlijk vinden om naar de crèche te gaan. Ze leren er andere kinderen kennen, dat vind ik belangrijk. Ik zie veel verschillende vrijwilligers voorbij komen, zelfs mijn dochters vragen me wel eens wie nu precies wie is.”

Maar over de snelle wisseling van de wacht lijkt Lerato zich geen zorgen te maken. “Mensen zeggen vaak dat zoveel nieuwe gezichten niet goed zijn voor een kind, maar ik ben er erg blij mee. We kunnen alle hulp hier gebruiken, we hebben het zelf niet breed. Ik ben allang dankbaar dat er mensen zijn op deze aarde die dit werk willen doen. Of het nu voor een dag, een week, een maand of een jaar is. Mijn zegen hebben ze.”