Van het onderwijs, de media tot aan het bedrijfsleven, stageplaatsen zijn er genoeg. Waar er in 1995 nog maar dertig stagiaires naar Suriname trokken zijn het er nu ongeveer tweeduizend per jaar. Schrijfster Annemarie Slotboom deed onderzoek naar deze stagiaires. Ze zocht uit waarom er zo veel Nederlandse jongeren zijn die kiezen voor een stage in het Zuid-Amerikaanse land. “Het is een klein land en iedereen spreekt er Nederlands, dat geeft een gevoel van veiligheid, het heeft iets vertrouwds”, aldus Slotboom. Het overgrote deel van de stagiaires is dan ook Nederlandstalig.

Exacte cijfers ontbreken, maar je hoeft niet lang in Paramaribo te zijn om er achter te komen dat er voornamelijk vrouwelijke stagiaires rondlopen. Jongens zijn er wel, maar ze zijn duidelijk in de minderheid. Veruit de meeste stageplaatsen in Suriname zijn er in de sociale sector, bijvoorbeeld in de verpleegkunde, het onderwijs of maatschappelijk werk. Dit is ook de reden dat het voornamelijk jonge meiden zijn die naar Suriname komen voor hun stage.


Vanaf 2004 is het stagelopen in Suriname echt populair geworden. “Het is een soort sneeuwbaleffect”, legt Slotboom uit. “Voor studenten is het steeds makkelijker geworden om een stage te regelen, de paden zijn gebaand, de contacten zijn al gemaakt.”

De Surinamer Jeffrey van Tilborg speelde in op de komst van de Nederlandse stagiaires. Hij begon vijf jaar geleden zijn eigen taxibedrijf in Paramaribo, speciaal voor hen. Hij verdient genoeg aan de Nederlandse studenten om zijn taxibedrijf draaiende te houden. “Om de drie maanden komen er nieuwe stagiaires, die horen via-via weer van mij. Dat is gezellig, je hebt altijd wel een praatje. En natuurlijk ben ik blij dat ik op deze manier mijn geld kan verdienen”, aldus Van Tilborg.

Naast een speciaal taxibedrijf voor stagiaires, zitten er in Suriname en Nederland inmiddels veel bureaus die bemiddelen tussen stageplaatsen en stagiaires. Bovendien zijn er tal van websites die helpen bij het zoeken van een kamer. “Het is een soort industrie geworden”, vertelt Slotboom. “Als je wil kan je een stage binnen twee weken regelen.”

Witte kringetjes
Astrid van Oosterum liep in juni 2010 stage bij de Surinaamse krant De Ware Tijd. Nu werkt ze voor het dagblad en heeft ook zij Suriname leren kennen als ‘stagiaireland’. Ze is kritisch op de Nederlandse studenten. “Het is niet erg dat het hier stikt van de stagiaires, het is jammer dat ze niet buiten hun eigen kringetje komen”, legt Van Oosterum uit. “Ze komen om te feesten. Volgens mij heeft een groot deel van de stagiaires geen idee hoe Suriname eruit ziet wanneer ze weg gaan.”

Van Oosterum begrijpt wel hoe de ‘witte kringetjes’ ontstaan. Volgens haar is het niet makkelijk om blijvende vriendschappen te maken in Suriname. “Mannen willen alleen maar seks en hun vrouwen denken vervolgens dat je hier bent om hun zwarte mannen af te pakken. Dat maakt het gecompliceerd om mensen te leren kennen. Je valt dan al snel terug op de oude vertrouwde mede-Nederlanders.”

Simone Vos vertrok begin maart voor drie maanden naar Paramaribo om stage te lopen bij het Jeugdjournaal. Ze is nu na haar stage weer terug in Nederland. Ook Vos denkt dat er veel stagiaires zijn die niet alleen voor hun stage naar Suriname komen. “Veel meisjes uit Nederland gaan voor 'The Black Experience', ze komen vooral voor de Surinaamse mannen, uitgaan en lol maken.”

Taxichauffeur Jeff herkent dit beeld. “Ze zijn niet allemaal even netjes. Er zijn meiden die zich hier maandenlang misdragen. Surinaamse mannen maken hier gebruik van. Vrouwen zijn wel eens jaloers, ze moeten niks weten van die Nederlandse studentes.”

De stagiaires vormen bovendien vaak groepjes en leren, naast hun collega’s, weinig echte Surinamers kennen. Volgens Slotboom doen de Nederlandse studentes dit niet bewust. “In het begin staan de stagiaires wel open voor Surinamers, maar het cultuurverschil maakt dit toch lastig en dan blijken je huisgenoten toch ook wel gezellig te zijn.”

Vos kreeg al snel met het cultuurverschil te maken. “Ik had in het begin moeite met de manier waarop Surinamers hier met elkaar omgaan. Ze zijn bijvoorbeeld veel formeler, beleefder en gesloten. Dit maakt het lastig om contacten te leggen. Ik ging veel om met mijn Nederlandse huisgenootjes, in het weekend maakte ik tripjes naar het binnenland en leerde ik via via weer nieuwe stagiaires uit Nederland kennen. De echte Surinamers die ik spreek zijn mijn collega’s op het werk.”

Ondanks de slechte integratie van stagiaires heeft Suriname volgens Slotboom ook baad bij de komst van Nederlandse studentes. “Hoogopgeleide Surinamers, zoals verpleegsters met een hbo-diploma, verlaten het land om bijvoorbeeld in Nederland te gaan werken. Suriname heeft mensen met een opleiding en kennis nodig. Daarnaast huren ze huizen, gaan ze uit eten of maken ze een reis naar het binnenland, dit is goed voor het toerisme en de horeca.”

Surinamers kijken inmiddels niet meer op van al die studenten. Ben je blond, blank en jong? Dan word je zeker aangezien voor stagiair. “Een Nederlands meisje op de fiets, dat behoort hier sinds een aantal jaar wel bij het straatbeeld”, lacht taxichauffeur Jeff. De ‘witte kringetjes’ en de ‘The Black Experience’ zorgen ervoor dat de Nederlandse stagiaire een begrip is geworden in Suriname. Ondanks alle kritiek maken de stagiaires inmiddels zelfs deel uit van de echte Surinaamse cultuur.