“Hoor je dat?” De 23-jarige studente Haiyan Yu wijst naar enkele grote feesttenten die links voor Ai Weiwei’s Vogelnest staan. Op sommige plekken in het park lijkt in vier jaar tijd niets te zijn veranderd. Alsof het nog altijd 2008 is en de grote groepen mensen ieder moment aan kunnen komen, klinkt het themanummer van de Spelen ‘Beijing Welcomes You’ luid uit de speakers.

Tussen twee plantsoenen in toont een tachtigjarige kung fu meester zijn kunsten te midden van een grote kring toeschouwers. Op meerdere plaatsen voeren oude vrouwtjes traditionele Chinese dansen uit, een kale man schildert met olie Chinese gezegdes op de grond en naast de metrohalte Olympic Green, staat een jongen te midden van een cirkel van zittende en staande toeschouwers gitaar te spelen.

Naast een betonnen blok langs de straat heeft meneer Wu zijn boekenstandaard met muziekbladen opgesteld, met rechte rug oefent hij op zijn Hulu Si, een traditionele Chinese fluit bestaande uit een peervormige kalebas en drie bamboe pijpen. De klanken die hij hiermee produceert doen denken aan de tafelmuziek van een gemiddeld Chinees restaurant in Nederland.

“Na een lange werkdag kom ik naar het Olympische park om tot rust te komen.” Overdag bestuurt Wu een Tuk Tuk, een gemotoriseerde driewieler die dient als goedkope taxi. Zijn voertuig staat met open deuren naast de stoep geparkeerd. “Het is hier stiller, er zijn minder mensen”, glimlacht hij.

Yu meent dat Wu bedoelt dat er in het park meer vrijheid is dan in het centrum van Peking. “Je kunt hier makkelijker over gevoelige onderwerpen te praten, zoals politiek.” Op de boulevard is aanzienlijk minder politie aanwezig dan elders.
Toch geeft Yu toe dat ze het park ook simpelweg een rustgevende en mooie plek vindt om te komen. “Er is weinig verkeer, de skyline van de stad is vanaf deze plek perfect zichtbaar en er is minder vervuiling.”

Rondom een grote gitaarversterker dansen verscheidene paartjes vijftigers in felgekleurde kleding. “Ze bewegen op een traditioneel gezongen Chinese mythe. Het is een verhaal over een dappere vrouw die weigert te accepteren dat ze op een vrouwenschool moet studeren.” Om toegelaten te worden op een publieke school, legt Yu uit, verkleedt ze zich als man. “Hier ontmoet ze haar ware liefde, maar ze kan uiteindelijk niet met hem trouwen omdat ze na de opleiding wordt uitgehuwelijkt. Niet lang daarna sterft haar echte liefde door vergiftiging. Als de vrouw dit hoort reist ze af naar zijn sterfbed. Ze huilt net zo lang tot hun zielen opstijgen uit hun lichamen. Als dit gebeurt kunnen ze samen vertrekken naar een betere plaats.”

“De Chinese cultuur kent ontzettend veel van dit soort mythes en legendes. Deze verhalen genieten nog altijd grote populariteit. Wij houden van de verhalen omdat het een deel van onze geschiedenis is. Hier in het Olympische park is de ruimte om ook de bijbehorende dans te tonen.”

Zodra de klok tien uur slaat trekken de meeste mensen langzaam weer naar de metro. Hoewel het Olympisch park voor de aanwezigen een plek van vrijheid en rust is, kunnen ze maar beperkt van deze vrijheid genieten, want al om half 11 vertrekt de allerlaatste metro terug naar de gewone stad.