Hamdullah (23) en Tahsin (25) rijden naar het cultureel centrum van Diyarbakir, de belangrijkste stad van Koerdisch Turkije, in het zuidoosten van het land. Ze zijn opgewonden. De twee Koerden hebben net hun studie medicijnen afgerond en zijn nu druk bezig om hun afstudeerfeest te organiseren. Achterin de auto liggen grote tassen met professorhoedjes. Vanmiddag repeteren ze de ceremonie, zodat morgen alles goed gaat. De officiële huldigingsceremonie wordt door 64 studenten geboycot, omdat het daar verboden is om ook maar één woord Koerdisch te spreken. “Op ons eigen feest mag je zowel Turks als Koerdisch praten”, zegt Hamdullah. Dat het niet zonder risico is, weten ze maar al te goed. De Turkse repressie is de afgelopen jaren enorm toegenomen en vooral de Koerdische intellectuele elite merkt dat. Onder meer studenten zijn slachtoffer van geweld en willekeur. Het is niet ondenkbaar dat Hamdullah en zijn vrienden worden opgepakt voor het organiseren van dit feestje. Maar of zij bang zijn? “Nee”, zeggen ze zelfverzekerd. “We moeten ons niet bang laten maken. De overheid wil juist dat we in angst leven. Dat laten we niet gebeuren.”