De militaire interventie in 2011 bestond uit een no-fly zone en actieve steun aan de rebellen. Khadaffi’s afweer- en wapensystemen werden vanuit de lucht gebombardeerd zodat zij geen gevaar zouden vormen voor Westerse vliegtuigen. Ook kregen de rebellen training van Westerse eenheden om zich beter tegen Khadaffi’s troepen te kunnen weren. De Westerse steun was erop gericht om de rebellen een grotere kans te geven op overwinning. Tevens werd na een paar weken door verschillende Westerse wereldleiders verklaard dat Khadaffi geen plaats meer had in een toekomstig Libië en dat hij moest aftreden. Deze houding staat in groot contrast met de vriendschappelijke relatie die het Westen met Khadaffi had tot de revolutie uitbrak.

In de afgelopen vier decennia zijn er verschillende periodes geweest waarin de Westerse houding ten opzichte van Khadaffi verschilde. In de periode van 1969, toen Khadaffi aan de macht kwam, tot 1999 werd hij beschouwd als de paria van de internationale gemeenschap. President Reagan noemde hem de "mad dog of the Middle East". In 1999 veranderde dit, nadat Khadaffi zijn nucleaire wapenprogramma had afgezworen en een partner werd in de strijd tegen terrorisme. Plotseling was hij een vriend van de Westerse wereld, nauw samenwerkend met onder meer Blair, Sarkozy en Berlusconi. Volgens Luis Martinez, hoofd van het onderzoeksbureau Centre for Studies in International Relations, werd Libië door haar enorme olie- en gasreserves gezien als een Eldorado, een land van goud.