Moira Reddick, de coördinator van het Nepal Risk Reduction Consortium in Kathmandu vertelde vorig jaar aan The Guardian dat zij zich grote zorgen maakte. Nachtmerries had ze ervan. Maar Reddick was goed voorbereid. Zij was erop berekend om 30 mensen op te vangen in haar tuin, waar zij een rampenkit had ingegraven met voldoende water, blikvoer, een radio en zelfs een shovel om mensen uit te graven, als dat nodig zou zijn.

Reddick wist waar ze het over had. Zij werkte eerder in Haïti en Bam. Zowel de aardbevingen zelf als de al meer dan 200 naschokken veroorzaken een groot gevoel van onveiligheid bij de Nepalese bevolking. De sociale bijeffecten van zulke grote natuurrampen maken extra slachtoffers. Het aantal mensen dat door de aardbeving om het leven is gekomen zal hoger komen te liggen dan het aantal directe slachtoffers van 8500 nu. Als deze nieuwe slachtoffers in de nasleep van de ramp tenminste zullen worden meegeteld. 

In Haïti ontstond een actieve mensenhandel na de aardbeving van 2010, daar wordt nu in Nepal ook voor gevreesd. Doordat de normale maatschappelijke structuren zijn verstoord en de focus ligt op het zoeken naar overlevenden kan er misbruik gemaakt worden van de mensen die al in moeilijke omstandigheden leefden voordat de ramp het land trof.