Ook ik ben veteraan

“Ton was twintig toen hij werd uitgezonden. Ik was toen 19 jaar oud. We kenden elkaar al sinds de kleuterklas en kregen verkering toen we 12 en 13 jaar oud waren. Dat klinkt wat belachelijk, maar het was heel serieus. We deden alles samen, groeiden samen op in ons kleine Limburgse dorp. Het is wel ooit even uit geweest. Zes weken lang zonder elkaar. Maar niet meer dan dat. En toen vertelde hij me dat hij voor zes maanden weg ging. Naar Libanon."

"Ik heb hem elke dag een brief geschreven. Dat waren een soort dagboeken. Ik vertelde hem kleine dingetjes, wat ik die dag gedaan had. Als ik op het nieuws hoorde dat er iets gebeurd was kon ik niks anders doen dan weer een brief schrijven. Een week later kreeg ik dan antwoord: het was een ander kamp dat beschoten was, met hem ging het goed.  Als ik nu naar de foto's van hem uit die tijd kijk zie ik een kind. Mager en kaalgeschoren met een blote bast en een legerbroek. Toen ik die foto's kreeg via de post heb ik gehuild.

Voor zijn eerste verlof spraken we af in Israël. Mijn eerste keer in een vliegtuig. We hebben vanaf het Ramada hotel, waar Ton toen verbleef, een stuk moeten lopen door de hitte. Daar liep ik dan in mijn winterkleren, met een koffertje in mijn hand. Toen we aankwamen stond het hotel volledig in de steigers. Dat hadden ze ons natuurlijk niet gezegd. De eerste dagen was Ton hartstikke ziek. De overgang van het kamp naar het hotel was moeilijk. Hij werd 21, daar in Israël. Ik had slingers mee en heb toen de hotelkamer versierd.

LEES ALLE ARTIKELEN GRATIS

Onafhankelijke journalistiek is essentieel om een snel veranderende wereld te kunnen begrijpen. Daarom is een platform van nieuwe makers belangrijk. Vind jij dat ook? Steun ons dan door lid te worden of met een financiële bijdrage.

Word gratis lid Investeer in ons

Al ingeschreven voor onze nieuwsbrief en/of in ons geinvesteerd? Vul je e-mailadres is om toegang te krijgen.