De scheepswerven van Sevastopol zijn legendarisch. Zowel stad als haven werden gesticht door Prins Potjomkin in 1783, tijdens een serie oorlogen tegen de Turken. Sevastopol zou uitgroeien tot een Russisch bolwerk op de Krim, te midden van de kozakken en een etnisch allegaartje van Turkische Krimtataren, Oekraïners, Grieken en Roemenen. Roemruchte admiraals voeren uit tijdens de Napoleontische oorlogen en brachten Rusland tot aan Lissabon. Sergei Eisensteins verfilming van de revolutionaire rebellie aan boord van 'Pantserkruiser Potjomkin' bezorgde de Zwarte Zeevloot in 1925 wereldwijde bekendheid. In de Sovjet-Unie was het beroep van militair of ingenieur in dienst van de vloot tot in de jaren tachtig één van de meest prestigieuze posities die er bestond.

Tegenwoordig liggen de zaken anders. Vooral sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie heeft de roemruchte vloot zijn militair-strategische functie grotendeels verloren. De meeste schepen zijn meer dan dertig jaar oud. “De bemanning zal zeker proberen hun schepen zo lang mogelijk in goede conditie te houden, maar ook 'het ijzer' heeft een staat van dienst”, zo meldt de kritische Moskouse krant Novaya Gezeta in april 2010. Er is nauwelijks aanwas van jonge technici en de ooit zo prestigieuze ingenieurs uit de oude Sovjet-Unie zijn nu wel aan pensioen toe.

Het oude ijzer is niet of nauwelijks meer van militaire of materiële waarde. Toch komen de wrakken keer op keer weer bovendrijven. De mythische gloed van de geschiedenis onttrekt zich onmogelijk aan de elite van het Kremlin, dat behalve op gas vooral drijft op Russisch nationalisme. En dat was niet zo’n probleem geweest als Sevastopol gewoon bij Rusland had gehoord. Echter, de oude havens van Sevastopol liggen vandaag de dag op Oekraïens grondgebied.