Bülent omschrijft Adiyaman als een 'gewone’ stad ter grootte van Utrecht, een beetje afgelegen in bergachtig gebied, in het oostelijk deel van Turkije. Hij komt uit een grote, hechte familie en gaat er zo vaak hij kan op bezoek. In de nacht van 6 februari 2023 verliest hij zijn moeder en 33 andere familieleden. Zijn moeder woonde op de begane grond van een flat met vier verdiepingen. Het gebouw stortte helemaal in.

Ze probeerden haar onder het puin vandaan te halen, maar zonder professionele hulp lukte dat niet. In Adiyaman duurde het vijf lange dagen voor die hulp aan kwam. Dagen waarin iedereen wanhopig zocht naar overlevenden in de ravage. Contact met de buitenwereld was er nauwelijks en zelfs twee jaar later is het contact met de buitenwereld nog altijd niet eenvoudig. Eerst bivakkeerden slachtoffers buiten of in provisorische tentjes, meestal zonder elektriciteit of wifi. Inmiddels hebben de tentjes plaats gemaakt voor containerdorpen buiten de stad en voelen slachtoffers zich nog altijd afgesneden van de wereld. Het verlangen om terug te gaan naar huis, is iedere dag groter. Maar van wederopbouw is geen sprake en volgens Bülent gaat dat nog lang duren.