Voetbal is volkssport nummer één. Naast plezier zorgt de balsport voor verbroedering. Ook in het tropische Suriname zie je hier veel van terug. Of je nu in de drukke stad Paramaribo bent of richting de jungle trekt, overal zie je jongeren fanatiek achter een bal aanhollen. De straat is bij uitstek de plek waar Surinamers voor het eerst in aanraking komen met voetbal. Tussen al het testosteron in zie je soms een verdwaald meisje strijden om de bal. Voetballen met andere meiden zit er voor haar meestal niet in.

Animo daalt
De SVB startte in juli 1999 met de allereerste Surinaamse vrouwenvoetbalcompetitie. Er deden toentertijd zeven verenigingen mee. Het waren voornamelijk vrouwen boven de dertig jaar die kozen voor de sport. Door de jaren heen kreeg het Surinaamse voetbal steeds meer aandacht van jonge meiden, maar het was nog altijd te weinig om te kunnen starten met een jeugdcompetitie. Het gevolg was dat tengere meisjes van vijftien jaar moesten opboksen tegen volgroeide dames van boven de veertig. Iets wat volgens de SVB niet goed was voor de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal. De belangstelling daalde en al twee seizoenen lang draait de Surinaamse vrouwenvoetbalcompetitie op slechts zes verenigingen.

Er zijn volgens de SVB nog meer redenen waarom voetbal niet populair is onder Surinaamse dames. Zo zou vrouwenvoetbal in Suriname nog altijd geassocieerd worden met homoseksualiteit, waardoor niet alle meiden voor deze sport durven te kiezen. Ook het toekomstperspectief speelt een belangrijke rol, weet Ashok Bainath Sah, administrateur en wedstrijdcoördinator van de SVB: "Binnen de amateurvoetbalwereld is er nauwelijks geld te verdienen. Surinaamse jongeren, en dan met name de meiden, behoren zich daarom te concentreren op hun studie.”